eigenwijsophetwater

Een heerlijke reünie in Enkhuizen van alle vertrekkers die ooit weg zijn geweest hebben we achter de rug.  Zet een stel vertrekkerskinderen bij elkaar en je hebt garantie op avontuur.  In tegenstelling tot hun ouders valt er geen woord over de reis maar het avontuur bindt hen. Gewend om zonder speeltuinen en klasgenootjes te spelen,  nu weer even met hun vertrouwde vriendjes waar ze onderweg zo snel een band mee hebben opgebouwd. Alle leeftijden door elkaar, samen scharrelen ze rond op zoek naar avontuur en lekkers.  Overal halen ze wat te snoepen en ze vermaken zich opperbest.  Op het grasveld,  op elkaars boten,  op het dak van de fietsenstalling. De wereld is voor even weer hun speeltuin. Met rode wangen van de zon en de wind,  groen met bruin besmeurde broeken van alle klim- en valpartijen nemen we ze veel te vroeg weer mee maar huis.  Als ouders hadden we het net zo naar onze zin.
Intussen is ook de boot weer uit het water.  De aangroei duidelijk tot waar Michiel zijn arm reikte…

Onverwacht snel is daar dan toch het laatste tochtje van ons bijzondere seizoen. Terwijl Michiel buiten gezelschap krijgt,  zijn wij binnen fanatiek aan de slag. Inpakken,  soppen, nog meer inpakken en weggooien. We reden al ( een paar keer) eerder met een overvolle auto terug naar Brabant maar het blijft bijzonder hoeveel er in zo'n boot kan. Ons huisje voor een jaar krijgt langzaamaan weer steeds meer weg van een doorsnee boot. Alles halen we van de muur.  Herinneren waar de jongens hun hut mee vol haddden geplakt, bewaarsels en nog veel meer. 
Eenmaal in de haven halen we ook de zeilen er af en gaat alles in de auto.  Als er echt geen plekje meer over is en iedereen helemaal ingepakt zit,  is het tijd om deze schitterende herfstvakantie af te sluiten.

Redelijk vroeg vertrekken we voor het relatief lange stuk naar Portzelande. Op vol vermogen persen we 4,5 knoop en later met rokende motor 5 knopen snelheid uit ons bootje om nog net met de opening van de Zeelandburg mee te kunnen.  "Ach hij is gewoon aan een grote beurt toe" is de reactie van Michiel als ik aangeef dat ik de boel graag heel hou en de brug over een half uur normaal gesproken ook weer open gaat.  Nu is dat in Zeeland altijd onder voorbehoud met al die storingen maar een rokende motor is ook niet alles.  Wij hebben het in ieder geval gered en over de marifoon horen we dat er bij de volgende schutting wat vertraging is in verband met een monteur die bezig is.
Omdat we met ons motorvermogen en de windverwachting geen zin hebben om het hele stuk stroom tegen te hebben zijn we toch blij dat we door kunnen en in ieder geval nog eventjes doodtij mee pakken.
Onder een zalig zonnetje genieten we van de verlaten Oosterschelde. Een enkele beroepsvaarder en in de verte…

Een heel hartelijk weerzien met Francis en Cu van de Aliante in Yerseke. Zeilen is zalig maar mensen ontmoeten is toch ook wel erg gezellig. We kletsen bij en eten traditioneel samen aan boord van de Aliante. Het rondje zwemmen na het eten laten we over aan de jongens. Het water is écht veel kouder dan in de Carieb.
Het is leuk om elkaar weer te zien en te spreken en ons in de Belgische taal onder te dompelen. Samen blikken we terug op de reis.  Ieder heeft andere herinneringen die weer nieuwe herinneringen boven brengen. Heerlijk om weer even uitgebreid te kletsen over afgelopen jaar.
De volgende dag ligt de haven er stilletjes bij. De bedrijvigheid van gisteren is verdwenen en toch varen we met buikpijn uit.  Even waren we terug in de Caribische  sfeer.
Zo veel wind als we op de heenweg hadden, zo rustig is het vandaag. Stroom mee dobberen we met een paar knopen snelheid onder vol zeil richting de Zeelandburg. Door gebrek aan wind is het water spiegelglad waardoor we goed zicht h…

"Hé Michiel!" Klinkt er uitbundig vanaf de steiger. Wat een ontvangst, dat kan er maar eentje zijn. Jet, een nicht van Michiel, blijkt toevallig met haar man in Yrseke te liggen en ziet ons binnen varen.
Bestemming Yrseke, eigenlijk om Francis en Cu van de Aliante weer te zien was nog even spannend.
Zaterdag bij het wegvaren vanuit Herkingen blijken we amper voortstuwing te hebben. We moeten met 20 knopen wind dwars op de box er uit en dat gaat moeizaam. Achteruit varen we uiteindelijk onze haven uit en die van de buren weer in om daar in de kom te draaien.  Eenmaal in de vaargeul worden we aan alle kanten ingehaald.  Niet omdat wij nog zo in het relaxte standje staan en de rest gehaast is,  we kunnen gewoon niet harder. Met de motor op 2500 toeren persen we er maximaal 2 knopen voortgang uit. Ons plan om aan een eilandje te gaan liggen stellen we bij. Er staat harde wind en om met zo weinig motor vermogen op een kleine ruimte te manoeuvreren, vinden we vragen om ellende. E…

Eindelijk zijn we weer even aan boord van ons drijvende huisje,  even bijtanken. Wel met twee ritjes naar huis voor een drukke agenda van de jongens en voor het eerst met onze viervoeter aan boord. De jongens vinden het vooral heel saai.  Geen vriendjes en koud en guur weer.  Onze viervoeter vindt het prima,  zijn kleedje op de bank en "zijn roedel" compleet. Voor ons wel bijzonder om er weer te zijn al is het nu met lange broeken en vesten. Even terug tussen alle herinneringen. De geur,  de spullen,  bij het open trekken van de kastjes vind ik nog wat lekkers van ergens onderweg.  Zo'n kleine omgeving,  zo intens geleefd. Ieder stukje boot staat voor tientallen herinneringen. Prettig is dan ook dat de fijne herinneringen geen plaats over laten voor de zware momenten. Weer aan boord moeten we ik ook wel even de neiging onderdrukken om de lijnen los te gooien en alles nog eens even over te doen.
Het dagelijks leven thuis is echt in volle gang alsof we nooit anders gedaan…